De aantekeningen van Harry Haller (ook HH), een gespleten ziel, journalist, die als een steppewolf door de wereld doolt, eenzaam, opstandig en gewelddadig. Door ontmoetingen in een magisch theater met historische grootheden leert hij afstand nemen van de deprimerende realiteit van de Weimar Republiek en hervindt hij zich in een geestelijke werkelijkheid.

HH ontkende, dat hij in een ivoren toren leefde. In tegendeel, zei hij, maar het eerste en brandendste probleem dat mij bezighield was nooit de staat, de samenleving of de kerk, maar de individuele mens, de persoonlijkheid, de unieke, niet genormaliseerde enkeling. 'Ik wilde immers alleen dat trachten te leven wat uit mijn binnenste opwelde. Waarom was dat zo moeilijk?' Met die vraag kon hij uitgroeien tot de 'goeroe', die in de jaren 70 de hippie-beweging inspireerde bij hun zoektocht naar een diepere, eigen levensbeschouwing.

In dit boek valt HH het opvoedingssysteem aan dat intellect en ambitie stimuleert en gevoelens en instinct onderdrukt. Voor hem stond altijd de tegenstelling centraal tussen zelfbevestiging en zelfvernietiging. De hoofdpersoon keert na zijn studie terug naar zijn geboorteplaats en ervaart tot zijn ontzetting wat de burgermaatschappij van hem verlangt.

Ook hier stelt HH het konflikt tussen het ik en de wereld aan de orde, De brahmanenzoon Siddhartha wijdt zijn leven aan het zoeken naar het ware zelf. In eenzaam mediteren vindt hij de waarheid niet, als bedelmonnik en volgeling van de Boeddha evenmin. Dan stort hij zich in het wereldse leven, wordt minnaar van een courtisane en verwerft rijkdom en bezit, zoveel dat het hem gaat benauwen. Hij doet afstand van alles en vindt uiteindelijk harmonie en waarheid in eenvoud, in een leven als een kind. Vooral dit laatste sloot naadloos aan bij de psychische behoeften van de flower-powergeneratie en maakte dat dit boek een bestseller werd.

HH schreef deze beide verhalen in Montagnola, een Zwitsers bergdorp waar hij zich had teruggetrokken nadat hij zijn eerste vrouw en kinderen verlaten had. Hij was ten prooi aan sterke emoties en de hoofdpersonen zijn dan ook heftige types. Klingsor is een expressionistische schilder met een verscheurde geest, de ander een burgerman, die opeens de benen neemt en zich in allerlei romantische avonturen stort. Via hen voerde HH de strijd met zijn innerlijke demon om een basis te scheppen voor een nieuw leven.

HH had inmiddels een kort, tweede huwelijk achter de rug en was in 1931 voor de derde keer getrouwd. Sindsdien stond zijn huis in Montagnola open voor kunstenaars op doortocht, voor wie het in Duitsland niet langer veilig was. Door de nazi-dreiging zelf liet HH zich niet afleiden. In dit boek beschrijft hij een geheimzinnig 'Verbond', onder welks toeziend oog 'zich de langzame overgang voltrekt van de westerse mens naar de zuivere mystiek van het heilige oosten.' De reis erheen bewerkt in de deelnemers een loutering, zodat zij, bevrijd van maatschappelijke banden, het morgenland mogen ervaren, het rijk van de ziel en van de mystieke eenheid aller dingen. De hoofdpersonen bereiken dat doel niet: zij raken al snel op een dwaalspoor en breken zo hun gelofte. Het Verbond valt daarop uiteen. Het mocht duren, zolang erin werd geloofd, een hersenspinsel, zwevend in een waas van zieleroerselen.

Inhoud, 9 sprookjes:
Augustus | De dichter | De droom van de fluit | Merkwaardig bericht, afkomstig van een andere ster | De harde weg | Droomprogramma | Faldoem | Iris | De gedaanteveranderingen van Piktor

Een vlot geschreven biografie, die ingaat op aspecten van Hesses werk en persoonlijkheid die hernieuwde belangstelling ervoor in de jaren 70 verklaren. De schrijfster, Kitty de Josselin de Jong, bezocht Hesse zelf in Montagnola en kreeg voor dit boek materiaal van zijn zoon Bruno, o.a. dagboekfragmenten. Ook maakte zij een vertaling van 'Het Tractaat van de Steppewolf', die integraal in dit boek is opgenomen.

'Jet', of 'tante Jet', zoals sommigen haar noemden, was een klasse apart. In kritieken uit de jaren 20 - 30 komt zij naar voren als een halfgodin, die men ondanks haar dwalingen alleen maar kan aanbidden. Juist die dwalingen maken haar verzen tot de diep-gaandste en poëtisch ook dikwijls haar schoonste. ‘Heldensage’ is een episch gedicht dat het Russisch communisme beschrijft, en verheerlijkt hiermede mannen als Lenin en Trotzky. Henriette Roland Holst [is] een strijdster, en wel een op leven en dood, met wat voor haar de opperste rechtvaardigheid betekent.

WB werd in de eerste helft van de 20e eeuw bekend als dichter, vermaard om zijn ballades, zoals 'Maria Lecina' (1932) en 'De Ballade van den Boer', met de spreekwoordelijke, repeterende regel: "en de boer, hij ploegde voort." Hij was kunstredacteur van de Telegraaf en persoonlijk zeer geïnteresseerd in lekker eten met een goed glas wijn. Daar schreef hij over, evenals over landschappelijk schoon en de oude verhalen die er de ronde deden. Zijn columns werden voor WO II in drie aparte boekjes uitgegeven en in de oorlog in één band samengebracht met toevoeging van ca. 70 paginagrote zwart-wit foto's.