Deze Commodore leed aan een ernstige en chronische vorm van geelzucht. De symptomen konden tijdelijk worden onderdrukt door het scherm op wit en de tekst op zwart in te stellen, dan lieten de strepen zich niet zien. Bij het programmeren bood dit enig soelaas, maar spelletjes waren er niet op te spelen. Alle kleuren werden geïnfecteerd door de bewegende gele banden en het resultaat was een soort wapperende regenboog, die als een film over het beeld leek heen te liggen.
Erger was, dat het niet aan de computer zelf lag, maar aan de combinatie ervan met mijn TV-toestel. Aangesloten op de TV van de buren leek de ziekte genezen.
Een dilemma dus: Terugbrengen kon niet, want in de winkel zou ik mijn klachten niet kunnen demonstreren, maar houden kon ook niet, want er was met dit systeem niet te werken. Het invullen van een ‘spreadsheet’ waar voortdurend zes of zeven trillende strepen overheen lopen, is in z’n effect vergelijkbaar met dat van de Chinese watermarteling: Je wordt er stapel krankzinnig van.
De C=64 bleef zo een week werkeloos. Toen werd mijn vrouw plotseling opgebeld door de winkel met de laconieke mededeling, dat mijn computer ‘klaar’ was! Mijn allereerste! Hij was weer boven water gekomen.
Telefonisch verwittigd, stond ik nog diezelfde middag met ‘G=eelzucht 64’ in een tas voor de toonbank en mocht met een zucht van verlichting de verloren zoon weer in de armen sluiten. Een week lang voldeed hij aan alle verwachtingen, toen daagden de uitroeptekens en apestaarten weer op.
Er zijn momenten in het leven van een mens, waarin hij weet dat hij verslagen is. Dit was er zo één. Ik stopte hem in zijn doos, rolde alle kabels op en keek er twee maanden niet meer naar om.
Vlak voor mijn vakantie heb ik hem teruggebracht, samen met zijn voeding. Met een nieuwe voeding doet hij het nu al weer drie weken probleemloos. Dit klop ik even af.
|
