Ik had een PC gekocht om twee redenen: Ik wou in Basic leren programmeren en ik wilde mijn kinderen de kans geven zich vertrouwd te maken met de mogelijkheden van een computer.
In het begin was alles leuk en voelde iedereen zich erbij betrokken. Voor mijn zoontje van vijf maakte ik een rekenprogramma met veelkleurige effecten bij goede antwoorden. Mijn dochter begon ook programma’s te schrijven, waarin het commando ‘PRINT’ een allesoverwegende rol speelde. Mijn vrouw raakte lichtelijk verslaafd aan ‘Skirun’, al werden wij beiden qua score volledig door dochter van elf overklast.
Naarmate ik meer thuisraakte in Basic, hield ik steeds vaker avonden achtereen het TV-scherm bezet met voor oningewijden onbegrijpelijke brabbeltaal. Zolang de programma’s van bescheiden omvang bleven en ik al na een half uurtje een voorlopig resultaat kon laten zien, mocht ik rekenen op enige welwillendheid, vooral als er na het ‘RUN-commando’ iets heel anders gebeurde dan ik had verwacht.
Dat maakte mij voor mijn familie weer even tot een ‘gewoon mens’.
Ik was geen tovenaar, hoogstens een tovenaarsleerling, die de formules nog niet helemaal beheerste. Maar langzamerhand begonnen de formules mij te beheersen en na een maand raakte ik geheel ‘in Basic’.
Ik droomde in Basic; als ik naar een kale muur keek, ‘zag’ ik tekens, zoals ze op het beeldscherm staan. Als ik thuiskwam, was mijn eerste behoefte even wat in te tikken, dat mij in de loop van de dag was ingevallen om te zien of het werkte. Ik werd een plaag voor mijn huisgenoten. Toen hun geduld het breekpunt reeds was gepasseerd, kwam gelukkig de echte tovenaar thuis, die de situatie met enkele welgeplaatste uitroeptekens en apestaarten weer onder controle bracht.
|
