Deze euforie duurde drie maanden. Toen ging hij stuk.
Behalve ik, leek daar verder niemand erg rouwig om. Na een paar hectische eerste weken waren we op de vijftig schiet-, behendigheids- en andere spelletjes wel zo’n beetje uitgekeken. Daarna was ik zelf dingen gaan programmeren. Eerst een ‘muziekprogramma’, dat volkomen willekeurige noten uit het C=64-register koos, ze voorzag van een even willekeurige duur, luidheid en timbre en ze achtereenvolgens ten gehore bracht in een willekeurig variërend tempo.
Het resultaat was op z’n zachtst gezegd ‘verbluffend’. Een buurman die lesgeeft op het Conservatorium, bleef er – tot groeiend ongenoegen van mijn vrouw – een uur naar luisteren en wat mijzelf aangaat, was tien minuten ook al mooi geweest. Hij vond het echter ‘heel interessant’.
Mijn dochter kwam op een dag thuis van een bezoekje aan een Atari whizz kid met de mededeling, dat deze ‘kid’ zelf een programmaatje had gemaakt, waarmee je geld kon inzetten op genummerde paarden. Na het intikken van een nummer en een bedrag, trok het programma een random getal dat de winnaar van een imaginaire race aanwees en vervolgens verschenen op het scherm het nummer van de winnaar en de grootte van je banksaldo.
Ik voelde mijn inmiddels sterk genoeg in Basic om dit magere stramien met vele kiloBytes te kunnen opblazen.
Na enkele dagen al had ik een volledig spel ontwikkeld, inclusief een overzicht van de deelnemende paarden in hun individuele kleur in ‘reverse video’, de mogelijkheid om een ‘favoriet’ te onderscheiden en geld in te zetten, gevolgd door een kleurige en spannende race van zeven genummerde blokjes die hortend en stotend drie maal over de breedte van het scherm voorbijdenderde, alvorens het op het juiste ogenblik als uit het niets opduikende woord ‘FINISH’ te bereiken.
De favoriet, die iets meer kans op winst had dan de andere zes paarden, was blauw van kleur en heette ‘Gauloise’. Een ander paard was rood en werd op voorstel van mijn dochter ‘Broodrooster’ gedoopt.
Tot slot werd het scherm gewist en verscheen de mededeling, of je gewonnen of verloren had en de stand van je banksaldo en dan begon alles weer opnieuw.
Ik kon dit spel uren spelen, vooral omdat op de een of andere manier een paard waarop ik had ingezet, bijna altijd als laatste eindigde, of juist op de finish werd geklopt. Wanneer mijn saldo tot nul was gereduceerd en de mededeling: ‘Je bent blut’: ‘READY’, op het scherm verscheen, was ik geneigd onmiddellijk weer ‘RUN’ in te tikken om mijn geluk met een vers saldo van $ 5000 opnieuw te beproeven.
Omdat de TV, waarop dit alles zich afspeelde, middenin de huiskamer staat, leefde mijn familie aanvankelijk intens mee met de wisselvallige successen van Gauloise, Broodrooster, Razende Bol en de andere paarden.
Het fanatisme van een ‘auctor intellectualis’ wordt echter zelden door de ‘gewone gebruikers’ geëvenaard en dat was hier niet anders. Er moest onderhandeld worden over het recht op het scherm.
Als ik op dinsdagavond het veld moest ruimen voor 'Hillstreet Blues’, ging het mij aan het hart de recht op een zege afstormende ‘Bliksem’ in volle galop de nek om te draaien. Zodoende misten wij in die tijd meestal de intro van vele series en films. De daardoor opgebouwde spanningen ontlaadden zich soms in verbale agressie, wanneer ik direct na het ‘Nieuws voor doven en slechthorenden’ opnieuw opstartte.
|
