De kwaal waaraan mijn Commodore leed verergerde met de dag. Steeds meer apestaarten en uitroeptekens verschenen op het scherm en met toenemende frequentie, een duidelijk geval van bitkanker. Toen hij op een dag zelfs niet meer wou opstarten, bracht ik hem terug naar de winkel en ook deze keer stonden er nog twee andere slachtoffers.
Na twee weken belde ik eens op om te horen hoe het met hem ging. Ik moest nog een weekje wachten, zeiden ze. De volgende vrijdagmiddag stond ik met mijn reparatiebon voor de toonbank en kreeg te horen ‘dat hij er niet was’. Spoorloos! Na veel gebel en vergeefs gezoek in magazijnen kreeg ik een hele nieuwe C=64 mee. Was dat even boffen!
Het thuisfront reageerde positief op de komst van de nieuweling, maar het opstarten bracht een anticlimax: Spontane uitroeptekens en apestaarten verschenen op het azuurblauwe scherm en niet de vertrouwde 38911 Basic bytes free, maar slechts een zuinige 7226.
Na de zaterdagse boodschappen natuurlijk meteen terug naar de winkel. Op de testbank gelegd, wist het kreng zijn gebreken echter op arglistige wijze verborgen te houden, maar na tien minuten verloor hij zijn zelfbeheersing en sloeg op ‘tilt’.
Voor de tweede keer kreeg ik een – dit keer grondig uitgetest – nieuw exemplaar mee.
Thuis leek ook alles prima te functioneren, totdat ik probeerde een programma te laden van de cassette recorder. Dat bleek hij niet te kunnen en dat was nu net het enige wat ze in de winkel niet hadden getest.
De maandagmiddag daarop stond ik er dus weer en nu begonnen ze daar toch te denken, dat het aan mij lag en niet aan de Commodore. De sonderende vragen naar de manier waarop ik met apparatuur placht om te gaan beantwoordde ik met een ondertoon van lichte verontwaardiging en een half uur later kwam ik met een derde – of eigenlijk een vierde nieuwe C=64 thuis.
Toen ik hem aanzette en er zes brede, gele strepen over mijn scherm liepen, ben ik er maar even bij gaan zitten. De familie ging zich te buiten aan een slecht getimede uitbarsting van hilariteit.
|
