Na het ontbijt bond ik mijn schoenen onder op het terras aan de straat, nam afscheid van de familie Brokamp en liep naar de brug over het Albertkanaal.
De eerste bijzonderheid was Fort Eben-Emael de onneembare vesting die de Duitsers in '40 in 15 minuten bezetten en uitschakelden.
Hitler feliciteert de officieren (mei 1940)
GR5 Maastricht – Gilsdorf - L. Oskam
De streek tussen Eben-Emael, Wonck en Haccourt heeft iets mysterieus. Ze ligt op de grens tussen verschillende culturen en de bovenwereld van heuvels en dalen rust op een onderwereld van grotten en gangen.
De mensen hebben zich ingegraven en hechten aan traditie. Op de beslotenheid van land en psyche wil de tijd maar moeilijk vat krijgen.
Hier is een voortdurende strijd gaande, een worsteling op elementair niveau, lucht en aarde, water en vuur, alleen zichtbaar voor de buitenstaander, als geest de materie verheft tot een monumentale profetie die als een schreeuw boven het land uitbreekt.
De wandelaar op de GR5 wordt op afstand gehouden en vindt spaarzaam onderdak. Toch kost het hem moeite zich aan de greep van het land te onttrekken. Water en vuur versperren hem de weg en de weg zelf slingert langs de hellingen als een slang die in zijn eigen staart bijt. Na een uur heb je het gevoel dat je nog geen stap verder bent gekomen.
In het lege land boven Wonck kwam ik een paartje tegen, kennelijk uit de omgeving en op zoek naar een plekje om elkaar beter te leren kennen. Afdalend kwam ik uit bij de Rue Pachlauw, waar de GR5 voor nr.22 scherp naar links draait. Ik besloot eerst recht naar beneden te lopen in de hoop langs de weg een café te vinden, maar werd teleurgesteld. Onder een bruggetje tussen twee huizen stroomde de Geer. Ik klom de steile straat weer omhoog en daalde achter de huizen weer af naar de beek. Nergens een levende ziel te bekennen, maar tegenover het laatste huis was een steigertje tussen het oeverriet en daar at ik twee broodjes Brokamp.
Het natuurpad langs de beek voerde mij voor mijn gevoel de verkeerde kant op, maar uiteindelijk kwam ik bij een park met een bruggetje over de Geer, waar ik het paartje van zoëven aantrof, dat aan een picknicktafel had plaatsgenomen. Hij zat op de bank en zij lag op haar rug languit voor hem op tafel, als wilde ze zijn lust opwekken via onbewuste associaties met culinaire geneugten van de streek. Ik ging voorbij en raakte even later hopeloos verstrikt in een netwerk van met grove steenslag bijna onbegaanbaar gemaakte paden. De genius loci van Wonck genoot er van en was nog lang niet met mij klaar.
|
En toen de lange tocht naar het vlakbijgelegen, maar toch verre Visé.
Onderweg wel kerktorens gezien, maar het pad hield mij uit de buurt van elk café. Eén terrasje gepasseerd - in Eben, maar dat zag er te onaanlokkelijk uit om er plaats te nemen.
Eenmaal voorbij Eben-Emael, doemt in de verte een bizar bouwsel op, een toren opgetrok-ken in ruwe vuursteen met bovenop vier cherubijnen, een schepping van kunstenaar Robert Garcet. Link - Moulin du Broukay.
|
Had ik eigenlijk wel moeten doen, want verderop werd de route erg landelijk, het was 35 graden en het pad kon maar geen afscheid nemen van het dorp Wonck, wilde het mij per se van alle kanten laten zien, hoewel Wonck nauwelijks boeiender was dan het klonk.
Halverwege de middag, na een laatste klim vanaf de bron van Halembaye - eau non potable - passeerde ik een door een kleine Dutroux aan het prikkeldraad gespietste, zwarte tor en toen ontvouwde zich voor mij het maasdal met aan de overkant Visé. Recht in het ver-
lengde van het pad omlaag, leek het, lag een grote boog-brug, die mij naar het stadje en zijn koele terrassen zou voeren, maar nee.
De boogbrug lag over het Albertkanaal en daar voorbij strekte zich nog een kilometer van trillend asfalt uit, tot aan de lagere, maar nog langere brug over de Maas. Wat mij de tweede brug overhielp, was het uitzicht op twee terrassen, ter weerszijden, direct over de brug,
links een caféterras in de volle zon, maar rechts het overdekte terras van ijssalon "Pam-Pam", die mij door de hoteleigenaar in De Kanne al was aanbevolen. Geen 'déjà vu', maar als 'déjà entendu' niet minder welkom en spontaan het einddoel van mijn tocht.
|
Links
