De vrije ruimte van de maasoever is benut voor de aanleg van verkeersaders, in de 19e eeuw het spoor, in de 20e de vierbaansweg Maastricht-Luik. Nogal een verschil.
De Vlaamse naam voor Visé is 'Wezet'
De Oude Kolveniers van Wezet
Tradities gaan terug tot de 80-jarige oorlog!
Het is het niet, maar dit plaatje lijkt sprekend op het etiket van de Rosette de Visé die ik hiernaast opdrink. Waar 'Ville' staat, stond 'Rosette' en de ganzenhoedster was vervangen door een schoonheid met lang rood haar.
In de drukke winkelstraat in het verlengde van de Maasbrug heb ik nog een hotel gezocht.
Er was er één die me wel leek, maar die was gesloten. De straat kwam uit op een plein. Links op de hoek stapte ik een café binnen, de pub die in de banner van deze pagina staat.
- 'Een hotel?' De barman keek me aan, of ik de weg naar de maan vroeg. Hij had iets onsmake-lijks aan zijn ene oog, een ontsteking of zo.
- 'Nee, hotels kenden ze niet in Visé.'
Ik wist genoeg. Ik had toch al geen zin meer.
Die hitte! Deze tocht was ten einde.
|
Verkoeling zocht ik in een geweldige yoghurtcoupe met veel vers fruit en water en later nog een Rosette de Visé, een plaatselijk bier, een beetje roodbruin van kleur, dat zachtkens tintelt op de tong en naar verse limoenen smaakt.
Maar toen had ik al ontdekt, dat schuin tegenover het terras een gebouwtje stond met de afmetingen van het Cobra-café op het Museum-plein, maar dat niettemin het dappere opschrift "Gare de Visé" droeg. Ook had ik ondekt dat het hotelwezen van Visé mij niet aantrok en ook dat de gedachte aan nog een nacht in een heet kamertje mij bepaald tegenstond, vooral omdat die nacht gevolgd zou worden door een nog tropischer dag en een wandeling naar een plaatsje, waarbij geen enkele slaapgelegenheid in de gids stond vermeld.
Ik had dus meteen maar een kaartje gekocht en na een uur wachten, was ik in een kwartier in het station van Maastricht. Daar kocht ik een 1,5 literfles Spa, Source Marie Henriette - toch nog een beetje 'Ardennen', om onderweg mijn vochtgehalte weer op peil te brengen en toen mijn zoon mij om half tien belde om te informeren, of ik nog leefde, of ik niet ergens in een greppel lag, kon ik hem terloops melden dat ik in lijn 12 zat en binnen 10 minuten thuis zou zijn.
Wat was iedereen blij! Ikzelf, denk ik, misschien nog wel het meest.
> Daar werd gehouden een banket
> En de fles werd op de tafel gezet.
|
Links
